Vandaag op mijn dagelijkse wandeling had ik het laatste heuveltje te pakken en ook nog in de richting van bergaf. Dat is toch een prachtige afsluiting van een afstand van pakweg acht kilometer lang de ene voet voor de andere zetten. Dan ga je toch al vlug denken dat je bijna weer thuis bent. Nog even het verpleeghuis passeren waar je al van verre ziet dat enkele mensen heerlijk buiten op een bankje in de zon zitten. Op een ander bankje zit er personeel rustig een beetje rook de lucht in te blazen, maar ja, ieder zijn eigen genoegen om bij dit heerlijke bijna lentezonnetje buiten te zitten.
Toen ik het bankje naderde, zag ik dat er een bekende zat die volgens mij hier nog niet zo lang geleden zijn tehuis gevonden had. Ik bleef vóór hem staan, keek hem aan maar hij herkende mij niet. Maar helder was hij wel nog en zei “doe die pet eens af, dan ken ik je weer” en jawel hoor, Ach Jan, jij bent het, fijn dat je hier langs komt, kom ga zitten, hier lekker in de zon, het wordt zomer. Hier is het vol te houden.
Na het gebruikelijke vragen van hoe is het, hoe bevalt het hier, begint hij vol enthousiast te vertellen over het verblijf in zijn nieuwe tehuis. Je moet dadelijk maar eens even naar binnen gaan en dan laat je je inschrijven, vervolgt hij, het is hier geweldig, je wordt van ’s morgens tot ’s avonds in de watten gelegd. Thuis ging ik nooit zo vroeg naar bed, hier lig ik er om acht uur in en dat bevalt prima!
Intussen stopt de wasserette voor ons op straat en laat de laadklep omlaag. Hij wijst er naar en vertelt, daar komt mijn was nog niet. Nee, mijn vuile was moet ik in een zak doen en dan op de donderdagmorgen voor de deur van mijn kamer zetten, die wordt dan met deze wagen meegegeven en donderdagavond komt alles fijn gewassen en gestreken terug. Klaar, dan hoef ik mijn kinderen daar niet mee lastig te vallen, alles geregeld. Kom, ga naar binnen, ga je aanmelden, hier is het goed toeven, zo goed kun je het thuis niet hebben, hier hoef je niets zelf te doen, voor alles is er iemand, er komen er zelfs van tijd tot tijd muziek maken, hoef je ook niets voor te betalen, allemaal in de prijs inbegrepen.
Gisteren liep er hier een clown rond, je weet wel met zo’n rode neus. Ik heb me kapot gelachen!
Alvorens hij me echt mee naar binnen sleept, zeg ik dat ik honger heb en voor deze keer nog eens thuis ga eten maar dat ik zeker op zijn aanbod om daar te wonen ooit zal terugkomen. Hij verzekert mij nog dat ik de volgende keer als ik weer bij hem langs kom, ook geen boterhammen hoef mee te nemen, alles hebben ze hier.
Nou, dan maar tot de volgende keer!
Jantje