Als je in januari een vakantie boekt voor een maand later dan weet je dat je of in een langzaam warm wordend land of in de sneeuw terecht komt. Aangezien ik het eerste pas op een later tijdstip wilde doen, koos ik voor het tweede, de sneeuw dus.
Mooie reis kwam ik tegen waarbij je bijna de garantie kreeg dat er sneeuw zou zijn en dat de activiteiten ook rondom de sneeuw gepland waren. Ze noemden ook al enkele zoals skieën, langlaufen, sneeuwwandelen en gewoon rollebollen in de sneeuw, wat dat ook moet voorstellen.
Maar op de eerste dag gingen we naar boven, met een gondel, naar een plek waar nauwelijks te zien was dat het winter was. Een beetje ijs op de weg waar het moeilijk lopen was en een restaurant met eten en drinken en ook nog met muziek. Ja, muziek was het, maar slechts door één persoon en ook nog op een accordeon. Niets tegen die muziek maar je verwacht om deze tijd van jaar toch “boven” in een restaurant een beetje meer muzikanten, minstens twee. Maar laten we tevreden zijn, er was leven in de tent.
Na het nodige genuttigd te hebben, vond ik de weg naar beneden waar aangegeven stond dat er een zomerrodelbaan was. Ik dacht dan moet het naar beneden gaan, ook in de zomer kun je niet de berg omhoog rodelen. Dan maar aan de wandel en de sneeuwpret laten we voor een dag later.
Een mooie verharde weg leidde inderdaad naar beneden, dwars door het bos en slingerend van links naar rechts en weer van rechts naar links. Maar toch langzaam maar zeker ging de weg omlaag. En na een dik uur kwam ik daadwerkelijk weer beneden in het dorp aan bij de start van de gondelbaan. Het zonnetje was intussen gaan schijnen en ik had het gevoel dat ik de juiste weg naar beneden gekozen had.
Terugkomend op de titel van Breed moet ik u teleur stellen want bij het sneeuwplezier troffen we latten aan die helemaal niet breed waren. Heel smal en daarop moesten we lang gaan lopen oftewel gaan langlaufen, een vorm van je voortbewegen over de sneeuw op twee latten, smaller dan de schoenen die je daarvoor moest aantrekken.
Gelukkig begon de instructeur met slechts één ski ondergebonden en dan proberen je evenwicht te behouden. Later werd dit herhaald maar dan met twee skieën, onder elke voet ééntje. En dan ook je evenwicht houden, want als je de stokken in je handen naar voren plaatst, moet je het lichaam niet naar achteren laten gaan, want dan lig je! Zo gebeurden ook al de eerste valpartijen. Verder oefenen met het lichaam naar voren maar soms willen de skieën sneller dan jij wil en ook dan gaat het mis.
Maar blijven oefenen helpt en uiteindelijk zou het moeten lukken, denk je. Dus proberen en steeds weer opnieuw.
Dan vond ik de volgende activiteit wel een stuk gemakkelijker, namelijk sneeuwwandelen met een paar grote schoenen, die op tennisrackets leken en waardoor je “gemakkelijk” door de sneeuw kon lopen en niet zo diep wegzakte. Inspannend vond ik dit, maar het ging in ieder geval beter dan met twee lange smalle latten onder je voeten. We liepen zo anderhalf uur lang en waren blij dat we naar de volgende activiteit gingen waarbij je kon zitten.
En eigenlijk was dat het leukste, een restaurant met lekker eten en drinken, waar we zo lang naar gezocht hadden en onbewust ook naar verlangd hadden. Eindelijk!!
Jantje